Skenat e shkatërrimit dhe dëshpërimit në kampin e djegur të refugjatëve në Moria, në ishullin grek të Lesbos, janë kujtesa të fuqishme se kriza e migrantëve në Evropë nuk përfundoi kurrë në të vërtetë.
Përgjigja e vendeve anëtare të BE-së dhe e fqinjëve siç është Britania, me disa përjashtime, edhe një herë ka qenë jo e duhura.
Fakti që këto dështime janë të njohura nuk e zvogëlon ndikimin e menjëhershëm dhe të tmerrshëm njerëzor të kësaj tragjedie të fundit, as nuk e shmang nevojën urgjente për të gjetur zgjidhje të qëndrueshme.
Nëse zjarri nuk do të kishte shkatërruar pjesën më të madhe të kampit Moria javën e kaluar, duke lënë deri në 13,000 njerëz pa ushqim, ujë dhe strehim, shumica e Evropës do të kishte vazhduar të mbyllte një sy.
Lutjet e përsëritura nga njerëzit vendas dhe qeveria greke për më shumë mbështetje dhe solidaritet nga BE do të kishin vazhduar të injoroheshin.
Organizatat bamirëse shpresojnë që katastrofa të jetë një pikë kthese.
“Mjaftueshem eshte mjaftueshëm. Tani është koha për t’i zhvendosur këta njerëz në një vend të shëndetshëm, të sigurt dhe njerëzor. Ka 4,000 fëmijë në Moria dhe asnjë fëmijë nuk duhet të durojë këtë”, tha Francesco Rocca, kreu i Kryqit të Kuq dhe Gjysmëhënës së Kuqe.
Gjermania përsëri ka marrë rolin udhëheqës në ofrimin e ndihmës, ashtu si bëri gjatë krizës së refugjatëve 2015.
Janë bërë plane për të transferuar 400 të mitur të pashoqëruar në 10 vende evropiane, me rreth 150 që shkojnë në Gjermani. Komisioni i BE tha se rreth 1,600 njerëzve do t’u jepej strehim i përkohshëm brenda një trageti.
Pasi vizitoi zonën, nënkryetari i komisionit Margaritis Schinas premtoi se një ndërtesë më e madhe, më moderne do të ndërtohej në të njëjtin vend.
Këto janë masa të thjeshta të ndalimit dhe shumë vendas dhe migrantë kundërshtojnë të zëvendësojnë fare kampin e shkatërruar.
Por, si në të kaluarën, pengesat politike në nivelin kombëtar janë të shumta. Disa rajone dhe qytete gjermane kanë ofruar të marrin refugjatë. Në Berlin, rreth 3,000 njerëz dolën në rrugë javën e kaluar për të kërkuar një qëndrim më bujar. “Ne kemi vend!” bërtisnin ata. Moria ishte një “kamp turpi”.
Megjithatë, ministri i Brendshëm i Gjermanisë, Horst Seehofer, një kritik i politikës së dyerve të hapura të vitit 2015 të Kancelares Angela Merkel, tha se fokusi duhet të jetë në sigurimin e “ndihmës në terren”.
Një kujdes i tillë pasqyron shqetësimin e vazhdueshëm në të gjithë Evropën për një ringjallje të ndjenjës anti-emigrante.
Ai gjithashtu pasqyron dështimin e përsëritur të një BE-je të ndarë për të rënë dakord për një politikë të përbashkët migrimi dhe azili bazuar në përgjegjësinë e përbashkët.
Reagimi i Britanisë ndaj Morisë është edhe më i pakënaqshëm. Priti Patel, sekretari i brendshëm, ende nuk i është përgjigjur një letre nga kolegu i punës Lord Dubs që kërkon pranimin e fëmijëve të pashoqëruar.
“Qeveria nuk mund të vazhdojë t’i shmanget çështjes,” shkroi ai.
Mirë se si Boris Johnson shpreson të vendosë një rol udhëheqës për “Britaninë globale” kur ajo nuk pranon pjesën e saj të përgjegjësisë për të trajtuar migracionin ndërkombëtar, një nga problemet më të mëdha globale të ditës, është e vështirë të kuptohet.
Sa mendje e vogël. Sa poshtëruese. Sa shumë jo-britanike.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guaardian/ Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Ai përdor refugjatët si armë”, Turqia i përgjigjet Austrisë
‘Zbutet’ Salvini, 116 emigrantë zbarkojnë në brigjet italiane
Dikur “delja e zezë”, sot shembull për gjithë Evropën!
