Kjo fundjavë shënon saktësisht një vit që nga bllokimi i parë në Itali. Mbylljet ishin vetëm në rajone të caktuara (të tilla si Lombardia dhe Emilia-Romagna) dhe në sektorë të veçantë (të tilla si shkolla), por masat drastike nuk vonuan të merreshin. Vendi kishte regjistruar vetëm 152 raste, dhe tre vdekje nga Covid-19, kështu që gjithçka dukej si një reagim i tepërt.
Por së shpejti po ndodhin pothuajse 1.000 vdekje në ditë. Parma, qyteti ku jetoj, ishte aq i qetë, saqë dëgjoheshin vetëm këngët e zogjve dhe sirenat e ambulancave.
Në ato javë të frikshme, megjithë hidhërimin, kishte gjithashtu solidaritet. Periferitë filluan të këndonin së bashku, secila familje u bashkua nga dritaret dhe ballkonet e saj. Violinistët dhe kitaristët virtuozë i shndërruan ballkonet e tyre në skena dhe, paharrueshëm, dy vajza luajtën tenis midis çative të tyre në Genova.
Ishte një periudhë që ndryshoi jo vetëm sesi perceptonin të huajt Italinë, por edhe sesi italianët shohin njëri-tjetrin. Ata shpesh stereotipizohen si një komb rebel, të etur për të anashkaluar të mirën publike për përfitime private. Por gjatë gjithë asaj pranvere vendi ishte i rregullt dhe i bindur. “Ne kemi mësuar të mbajmë radhë”, u tha një italian. Ndërsa vendet e tjera po mungonin në zbatimin ose ndjekjen e udhëzimeve, Italia kishte, në tërësi, qartësi legjislative dhe respektim të masave.
Ekonomia e Italisë – aq e varur nga sektori i goditur më shumë nga kriza Covid: mikpritja – ishte në gjunjë. Shumë pak turistë rezervuan pushimet e tyre këtu dhe restorantet dhe baret po luftonin për mbijetesë. “Sikur të ardhurat e mia të ishin vetëm nga ky restorant,” thotë shoku im Luca troç, “Unë do vrisja veten time.”
Mjerisht, shumë e bënë. Nga mesi i majit të paktën 14 njerëz të biznesit kishin marrë jetën e tyre për shkak të katastrofës ekonomike. Në shtator kjo shifër ishte rritur në 71.
Pas atyre tragjedive ishin shumë të tjera: falimentimet, divorcet dhe dhuna në familje. Papunësia tani qëndron në 9%, me papunësinë e të rinjve në 30%. Brenda atyre shifrave të zymta është një çekuilibër mahnitës gjinor: nga 444,000 njerëz që humbën punën në vitin 2020, 312,000 (ose 70%) ishin femra.
Ka pasur dy pasoja të dukshme të kësaj vuajtje ekonomike. Mafia po blen kompani në vështirësi: 43,688 firma italiane ndryshuan pronësinë midis prillit dhe shtatorit 2020. Kompanitë e kontrolluara nga mafia, natyrisht, gjithashtu do të shikojnë me lakmi fondin e rimëkëmbjes prej 209 miliardë eurosh që Italia do të marrë nga Bashkimi Evropian.
Por gjithashtu ka pasur një rritje të solidaritetit. Kjo është pasoja e dytë, e mirë natyrisht. Duke pasur parasysh një ndërgjegjësim në rritje të ndjeshmërisë së më të dobëtve në shoqëri, shoqatat vullnetare, organizatat bamirëse dhe bankat informale janë krijuar për t’i mbrojtur ato.
Por pesimizmi, ndoshta, pasqyrohet më së miri një trend të quajtur “rënia e foshnjës”: edhe para pandemisë, Italia kishte një nga nivelet më të ulëta të lindjeve në botë, por në dhjetor 2020 – nëntë muaj pas bllokimit fillestar – lindjet ishin poshtë 21.6%. Lindjet e përgjithshme për vitin 2020 parashikohen të jenë 408,000, që do të ishte numri më i ulët vjetor që nga bashkimi Italian në 1861.
Këto shifra janë veçanërisht të habitshme sepse vendi është shquhet për plakjen e popullsisë: fakti që afërsisht 17% e vendit është mbi 70 vjeç, dhe 7.2% mbi 80 vjeç, konsiderohet si një shkak kryesor i nivelit të lartë të vdekshmërisë së Covidit në Itali. Pak më shumë se 95,000 njerëz kanë vdekur tani nga Covid në Itali.
Pikëpamja ekonomike, gjithashtu, mbetet e tmerrshme: vitin e kaluar raporti i borxhit të Italisë ka shënuar një rritje prej 33 pikësh për të qëndruar në 160% të PBB-së.
Pas gjithë kësaj krize, vendi ndihet esëll dhe serioz. Ashtu sikurse mund të përshkruhet dhe kryeministri i ri i saj, Mario Draghi.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Bota po përgatitet për një pandemi të mundshme, por…”
“Kulmi i përhapjes së COVID-19 në Itali është këtë javë”
