Kur soditni manovrat dinake të lartësive të mëdha në politikën italiane, është zakon të tërhiqet nga raftet një kopje e The Leopard e Giuseppe Tomasi di Lampedusa.
Në romanin e tij të madh të shekullit të 19-të Risorgimento, një nga personazhet e Lampedusa vëren se “gjithçka duhet të ndryshojë në mënyrë që gjithçka të mbetet e njëjtë”.
Në një nivel, emërimi i mundshëm i ish-kreut të Bankës Qendrore Evropiane (BQE), Mario Draghi, si kryeministri i ri i Italisë, vjen drejtpërdrejt nga libri pragmatik i Lampedusa.
Draghi është rekrutuar personalisht nga presidenti italian, Sergio Mattarella, pas rënies së parakohshme të qeverisë së koalicionit të qendrës së majtë të vendit.
Një zgjedhje destabilizuese në mes të pandemisë Covid do të kishte tronditur tregjet dhe aleatët evropianë, të cilët kohët e fundit u zotuan t’i ofrojnë Italisë rreth 185 miliardë paund nga fondi kryesor i rimëkëmbjes së BE-së.
Gjasat që një sondazh i tillë të fitohet nga partitë në të djathtën e fortë euroskeptike e bëri perspektivën e zgjedhjeve të parakohshme dy herë jo tërheqëse.
Kështu që Mattarella ka anashkaluar votuesit dhe i ka kërkuar një prej ekonomistëve dhe bankierëve më të respektuar të Evropës të marrë frenat.
Kredencialet e Draghi janë mbresëlënëse, por eksperimenti i fundit i Italisë në qeverisjen teknokratike nuk mbahet mend me dashuri.
Gjatë krizës së borxhit në zonën e euros, masat shtrënguese të diktuara nga Brukseli u imponuan nga një ekonomist tjetër i pazgjedhur, Mario Monti.
Në vitin 2018, të dy partitë formuan qeverinë e parë populiste të Evropës, e cila u shkatërrua pas një loje pushteti nga Salvini.
Dhe sot, pesë deputetë të yjeve janë të ndarë në lidhje me faktin nëse do të mbështesin Draghi.
Një nga figurat kryesore të lëvizjes këtë javë e përshkroi atë si një “apostull të elitës”.
Salvini po i mban të hapura opsionet e tij për momentin.
Por pas javëve të rëndësishme të humbura të trazirave, konflikteve të papërgjegjshme dhe ngecjes politike, duket se ka gjasa që të gjendet mbështetja e mjaftueshme për të formuar një administratë Draghi.
Kjo do të ishte një gjë e mirë për Italinë në një periudhë afatshkurtër.
Draghi bëri reputacionin e tij si kreu i BQE-së duke premtuar të bënte “gjithçka që duhet” për të mbrojtur euron nga spekulimet financiare në 2012.
Një nivel i ngjashëm i angazhimit dhe nervave do të kërkohet për të ringjallur ekonominë italiane pas pandemisë.
E përbashkëta me fqinjët e BE-së, programi i vaksinimit të Italisë po ngec.
Borxhi i madh kombëtar i vendit mbetet më i madhi në BE.
Ndryshe nga Monti 10 vjet më parë, kryeministri Draghi do të ketë çfarë të humbë.
Por, duke supozuar se do të ketë mbështetje të mjaftueshme parlamentare, “sundimi” i tij duhet të jetë aq i shkurtër sa të jetë e mundur.
Të përdorësh dy liderë të pazgjedhur në një dekade nuk është gjë e mirë për çdo demokraci që respekton vetveten, megjithëse kriza është e rëndë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Populistët italianë nuk mposhten…
