Debati brenda-demokratik në lidhje me presidencën e Joe Biden, deri më tani, bën që mbështetësit e tij të krahasojnë ambiciet e presidentit të ri me ato të Franklin Roosevelt dhe Lyndon Johnson duke i vënë kundër të majtëve të cilët këmbëngulin se Biden është ende vetëm një tjetër centrist neoliberal, një tjetër Bill Clinton ose Barack Obama.
Këtu është një mënyrë disi ndryshe, më provokuese e të menduarit: Ne duhet ta konsiderojmë Bidenizmin, në skicën e tij aktuale, si një përpjekje për të përmbushur axhendën e politikave gjysmë të formuara, të pa mbaruara të Donald Trump.
Unë jam duke e huazuar këtë ide nga kolumnisti i opinionit Bloomberg, Karl W. Smith, i cili kohët e fundit i quajti propozimet ekonomike të Biden “manifestimin koherent të MAGAism në të njëjtën mënyrë si Reganizmi ishte një manifestim koherent i derregullimit të epokës Carter”.
Por analogjia mbështetet vetëm në politikat rregullatore: Pjesa më e madhe e asaj që kujtojmë si agjenda e Reaganit ishte parashikuar në politikat dhe debatet e epokës Carter.
Për shembull, ndërtimi ushtarak Reagan filloi me të vërtetë nën Carter, pas pushtimit Sovjetik në Afganistan: Ishte Carter’s C.I.A. që armatosën muxhahedinët dhe Carter që përfshiu Shtetet e Bashkuara në Gjirin Persik.
Në një mënyrë të ngjashme, ju mund të thoni se në mes të viteve 2010 kishte një mundësi për një politikan që të premtonte një lloj përpjekje rindërtimi amerikane – një kthesë kundër globalizimit dhe ndërtimit të kombit jashtë shtetit, politika industriale do të kthehej dhe do të kishte rishpërndarje nga fituesit e ekonomisë së re te punëtorët amerikanë dhe familjet e klasës punëtore.
Kjo mundësi ishte baza e fushatës së Trump 2016,.
Por si Carter para tij, Trump nuk mund ta bënte atë të funksionojë.
Partia e tij kongresiste preferoi axhendën e saj të vjetër të uljes së taksave të biznesit dhe shfuqizimin e Obamacare, ai preferoi ngatërresat ndaj politikëbërjes të çdo lloji, dhe në vend që të konsolidonte një shumicë të re, ai përfundoi i mundur.
Kështu që tani Biden, në një kuptim, thjesht mbledh elemente të populizmit Trumpia.
Për shkak se ai është një demokrat, nuk ka asnjë premtim anti-taksë për t’u dëmtuar, kështu që ai mund t’i bëjë të gjitha këto duke premtuar në mënyrë të qartë për të rritur taksat për të pasurit.
Ju mund të thoni se këto lëvizje janë të përshtatshme për momentin politik sepse republikanët nuk dinë t’i kundërshtojnë ato.
Këto janë kritika nganjëherë të arsyeshme – por ato në të vërtetë i japin shumë terren vizionit të përgjithshëm të Bidenit në vend që të vendosin një kontrast të mprehtë ideologjik.
A ka ndonjë kufizim në këtë qasje të përmbushjes së premtimeve të Trump?
Objektivi i Bidenit duket të jetë një version të nacionalizmit ekonomik pa përbërësin e tij të zakonshëm anti-imigracion, që proteksionizmi përmes tarifave dhe politikës industriale mund të qndrojë së bashku me një politikë më të lirshme të imigracionit.
Por një nacionalizëm i besueshëm liberal ende kërkon ndoshta një ndjenjë rregulli dhe stabilitetit në kuf.
Pra, ashtu si Trumpizmi varej nga shpenzimet e deficitit për të shmangur çdo konflikt me donatorët e partisë së tij dhe aktivistët anti-taksë, Bidenizmi varet nga shpenzimet e deficitit për të shmangur nevojën e thithjes së zgjedhësve të tij të klasës profesionale.
Por nëse Biden thjesht mund të zgjerojë agjendën e paraardhësit të tij, kjo varet nga sa do të qëndrojmë në një epokë parash, dhe populizmit falas.
Përkthyer dhe përshtatur nga The New York Times/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Fillimi i mbarë’ i Joe Biden
‘Makthi’ i Biden mund të jetë Kina
‘Fundi i frikshëm’ i presidencës së Trump!
