Presidenti turk Rexhep Tajip Erdogan është një politikan pragmatik.
Ai bën atë që duhet për të mbajtur pushtetin dhe nuk kujdeset shumë për normat ndërkombëtare – sigurisht jo për normat e BE-së.
Kjo vështirë se e dallon atë nga autokratët e tjerë në të gjithë botën.
Erdogan godet me forcë BE-në dhe Shtetet e Bashkuara, dhe bën shaka kundër NATO-s.
Paparashikueshmëria e presidentit e ka bërë atë një partner të vështirë dialogu për zyrtarët e BE.
Sidoqoftë, Presidentja e Komisionit Evropian Ursula von der Leyen dhe udhëheqësi i Këshillit Evropian Charles Michel arritën të rinisin bisedimet me Erdogan në Ankara të Martën. Presidenti ka vënë në pritje mosmarrëveshjen e tij me vendet anëtare të BE Greqi dhe Qipro rreth rezervave të gazit dhe kufijve detarë. Blloku nuk ka vendosur sanksione dhe po ofron negociata mbi ndryshimet në Unionin Doganor 25-vjeçar BE-Turqi.
Von der Leyen dhe Michel, të cilët u takuan për herë të fundit me Erdoganin në vitin 2020, veprojnë në një rrjet tepër kompleks të interesave dhe varësive strategjike.
BE bie dakord me administratën e re të SHBA që NATO ende ka nevojë për Turqinë si një mbrojtje kundër Rusisë dhe Iranit.
Kjo është arsyeja pse anëtarësimi në aleancën ushtarake nuk po vihet në dyshim ndërsa Perëndimi bën pothuajse gjithçka për të parandaluar që Erdogan të kthehet më tej në drejtim të kolegëve të tij autokratë në Moskë dhe Pekin.
Zyrtarët e BE e dinë se ata kanë nevojë për Turqinë për të ndërprerë migrimin nga Siria, Afganistani, Pakistani, Iraku dhe Irani. Turqia, nga ana tjetër, ka nevojë për lidhje të arsyeshme pune me BE – partneri i saj më i madh tregtar – dhe me SH.B.A. gjithashtu, për të mbajtur në këmbë ekonominë e saj të theksuar pas krizës së koronavirusit.
Administrata e re amerikane nën Joe Biden ka rritur presionin ndaj Erdogan: Sanksionet mbi blerjen nga Erdogan të raketave anti-ajrore ruse mbeten në vend, dhe ndryshe nga paraardhësi i tij Donald Trump, Presidenti Biden deri më tani e ka injoruar Erdoganin.
Presidenti turk, një pragmatist, është i vetëdijshëm se ai nuk mund të ekzistojë plotësisht pa aleatë dhe miq, kështu që ai është i përgatitur të flasë me BE – por jo sepse ai është i prirur të marrë kritika për shkeljet e të drejtave të njeriut ose tërheqjen nga Konventa e Stambollit kundër dhuna ndaj grave.
Që nga përpjekja e dështuar e grushtit të shtetit në 2016, marrëdhëniet e Turqisë me Bashkimin Evropian janë përkeqësuar në mënyrë të vazhdueshme. Krerët e BE nuk do të jenë në gjendje të rregullojnë një gjë me vetëm një vizitë në Ankara.
Ndoshta zyrtarët e BE mund të paktën të vënë në lëvizje një përmbysje të trendit.
Është ende pak herët për “axhendën pozitive” që përmendi Misheli.
Është e qartë për të gjithë të interesuarit se, në gjendjen e saj aktuale, Turqia nuk mund të bashkohet kurrë me Bashkimin Evropian.
Për sa kohë që Erdogan ka edhe interesin më të vogël për të vazhduar negociatat fantazmë, BE nuk duhet të heqë qafe këtë letër në lojën e pokerit në Turqi.
Ursula von der Leyen dhe Charles Michel mund të duhet të presin derisa Erdoigan të kandidojë për rizgjedhje në 2023.
Pavarësisht nga fakti që ai ka minuar ligjet elektorale si dhe shtetin e ligjit, ai nuk është i garantuar që këtë herë të ketë sukses.
Përkthyer dhe përshtatur nga Deutsche Welle/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Dhurata e Krishtlindjeve” nga Trump për Erdogan…
“Erdogan nuk e mbajti fjalën për konfliktin në Libi”
‘Le Monde’: Erdogan s’do heqë dorë nga qëllimet e tij!
