Javën e kaluar, ndoqa një diskutim me titull “Si duket një politikë e jashtme për klasën e mesme?” E mbështetur nga Joe Biden gjatë zgjedhjeve të vitit 2020.
Sigurisht që politika e jashtme e SHBA duhet të përparojë interesat e shumicës së amerikanëve, por a do ta përmbushnin atë objektiv reformat lehtësisht proteksioniste të propozuara nga Biden? Isha i etur të dëgjoja një pikëpamje alternative nga Quincy, një koleksion studiuesish dhe analistësh që besojnë se politika e jashtme e ShBA-së që prej të paktën fundit të Luftës së Ftohtë është bërë e mbilitilitarizuar, tepër ambicioze dhe e tejzgjatur.
Kam dëgjuar një pikëpamje alternative, por nuk ishte ajo që prisja. Folësi i parë në panel ishte historiani dhe polemisti Michael Lind, i cili në të vërtetë ka shkruar shumë për klasën e mesme.
Në librin e tij më të fundit, Lufta e Klasave të Re, Lind shpjegon populizmin që e ngriti Donald Trump në pushtet si përgjigjen e dëshpëruar të amerikanëve të zakonshëm ndaj një mbingarkese të ngjashme me leviatanin që përdor levat e fuqisë politike, ekonomike dhe kulturore për të përjetësuar dominimin e saj. Ajo klasë, pohoi Lind tani, kishte kapitulluar aq abuzivisht me Kinën sa Shtetet e Bashkuara po i afroheshin statusit të një “shteti tributar”, sovraniteti i tij në dyshim.
Elitat në mënyrë të ngjashme kishin lypur klasën punëtore duke hapur dyert e vendit për emigrantët, duke rritur fitime të korporatave ndërsa depresiononin pagat e amerikanëve që punonin. Një politikë e jashtme për klasën e mesme, përfundoi Lind, do të shkëputet nga Kina për aq sa është e mundur dhe do të mbyste imigracionin.
Folësi tjetër, Daniel McCarthy, redaktor i periodikut konservator Epoka Moderne, ofroi një shkëlqim katolik mbi nacionalizmin e bazuar në klasë të Lindit. McCarthy argumentoi, pasi konservatorët katolikë kanë të paktën që nga mesi i shekullit 20, se kultura sekrete liberale ka ngrënë në themelet e familjes, komunitetit dhe moralit tradicional. Por ai e ngriti imazhin e një lufte elitare kundër klasës së mesme në një plan gati apokaliptik.
McCarthy e përshkroi rendin botëror liberal si një “lloj vrasjeje të klasës së mesme amerikane”. Elitat i kanë shitur klasën e mesme jo vetëm Kinës por aleatëve si Koreja e Jugut dhe Tajvanit, me industritë e tyre me kosto të ulët të çelikut dhe gjysmëpërçuesve. “Shumë prej elitave tona,” deklaroi McCarthy, duke thënë “Amerikanët janë në thelb një popull i dëmtuar” që do të zëvendësohen nga punëtorë nga jashtë.
Dëgjuesit u trajtuan me më shumë denoncime të “rendit ndërkombëtar të tejklasifikuar” nga folësi i tretë dhe i fundit, Rachel Bovard, një ish ndihmëse e senatorit Rand Paul dhe tani drejtoresha e lartë e politikës në Institutin e Partneritetit Konservator. Ndihesha pak i tronditur mbase një shenjë që kaloj shumë pak kohë në zonat Trumpiane të botës së politikave.
Quincy anon, nëse ka ndonjë gjë, pak më shumë se sa djathtas dhe tërhiqet shumë nga ato të ashtuquajturat elita të tmerrshme; jo vetëm kaq, por ngjarja u sponsorizua nga Qendra për Interesin Kombëtar, botuese e Ark-Realist National Interest, Henry Kissinger kryetari i saj i nderit dhe hyjnia e tutelës. Ngjarja u prezantua nga një zyrtar i qendrës, George Beebe, i cili pohoi me butësi se elitat “shikojnë me sy të mirë perspektivën e një bote pa kufij”.
Çfarë po ndodh ketu? A ka ekzekutuar Steve Bannon një marrje armiqësore të Institutit Quincy dhe National Interest ? Duket se jo. Quincy vazhdon të tërheqë njerëz të cilët unë i mendoj si realistë të majtë, si Stephen Uertheim, drejtori i tij i strategjisë madhore, i cili rregullisht përmend me shaka të ashtuquajturit nacionalistë ekonomikë të fiksuar me kërcënimin nga Kina.
Interesi Kombëtar vazhdon të shfaqë mendimtarë serioze gjeopolitike si Robert Kaplan. Internacionalizmi konservator ideologjia i gjysmës së shekullit para zgjedhjes së Trump mbetet botëkuptimi i paracaktuar i grupeve të mëdha menduese të djathta si Fondacioni Heritage dhe Instituti Amerikan i Ndërmarrjeve.
Megjithatë Trump ka depozituar elemente të nacionalizmit në të gjithë botën e djathtë dhe ata vazhdojnë të shumohen. Vetëm një mbetje e Partisë Republikane është e përkushtuar për tregti të lirë dhe tregje të lira, ashtu si vetëm një mbetje e partisë është e angazhuar për internacionalizëm. (Edhe senatori Ted Cruz mbështeti vendimin e Biden për të tërhequr të gjitha trupat e mbetura nga Afganistani.)
Këto janë elitat ekspertët e Uashingtonit, akademikët, ekspertët të cilët nacionalistët i përbuzin. Bill Kristol kampion në rendin botëror; Letrat kredenciale të Liz Cheney nuk kuptuan asgjë për kryetarët e presidentit Trump që e dëbuan atë nga pozicioni i saj drejtues në Kongres. Republikanët gjithnjë e më shumë po ndjekin Trumpin duke u larguar nga bota, duke sharë aleatët dhe duke hedhur poshtë jo vetëm “luftërat e pafund”, por vetë idenë se Shtetet e Bashkuara mund të formojnë rezultate më të mira për veten e tyre përmes një roli aktiv në punët botërore.
Trump i mësoi konservatorët të kërkojnë armiq në vend sesa jashtë. Ndoshta nuk kishin nevojë për shumë mësimdhënie; konservatorët u margjinalizuan në vitet 1950 duke u kënaqur me inatin paranojak anti-komunist të Joseph McCarthy. Por ka shumë elita liberale sot sesa kishte komunistë, apo edhe kriptokomunistë, në 1952. Trump dhe pasuesit e tij u është dashur të avancojnë një teori konspirative gjithëpërfshirëse dhe të hollësishme për të shpjeguar hegjemoninë liberale.
Lind, i cili duket se ka shkuar shumë larg fundit të thellë, beson se disa gjenerata të elitave amerikane janë rritur me bindjen se proteksionizmi amerikan shkaktoi depresionin, i cili shkaktoi Luftën e Dytë Botërore, që nga ana tjetër do të thotë se Shtetet e Bashkuara janë përgjegjës për luftën dhe që proteksionizmi është një e keqe e nivelit të Hitler.
Diskutimi në panel ishte jashtëzakonisht absurd. Megjithatë, nuk do të kishte qenë aq e vështirë të imagjinohej një version më pak i etur në të cilin pjesëmarrësit do të kishin marrë meritat për politikën e jashtme të Biden për klasën e mesme sesa ta konsideronin atë si një komplot globalist. Kjo politikë, siç e ka përcaktuar administrata, përfshin rishikimin e industrive kritike, përdorimin e fuqisë së prokurimit të qeverisë për të “blerë amerikanët” dhe duke punuar me aleatët për ta detyruar Kinën të luajë sipas rregullave të konkurrencës ekonomike globale.
Kjo agjendë, nga ana tjetër, qëndron në një besim, i cili me shpejtësi është arritur në një konsensus, se globalizimi ka qenë një bekim shumë i përzier për klasën e mesme, edhe pse është provuar jashtëzakonisht i dobishëm për korporatat dhe pronarët e kapitalit domethënë elitat. Edhe arke-neoliberalët si Larry Summers tani mbrojnë një “nacionalizëm të përgjegjshëm” që përfiton nga amerikanët e zakonshëm pavarësisht nëse avancon apo jo mallrat globale. Zyrtarët e administratës së Bajdenit janë të bashkuar në vlerësimin e Kinës si një rival të rrezikshëm.
Demokratët e zakonshëm tani janë nacionalistë të butë. Në të vërtetë, ekonomisti ndërkombëtar Adam Posen kohët e fundit u ankua se të dy palët tani janë bashkuar rreth një proteksionizmi të “politikës tregtare për klasën e mesme” që kërcënon të mbytë tregtinë e lirë globale.
Debati i pretenduar midis nacionalistëve konservatorë dhe elitave liberale pa kufij është kryesisht iluzion, sepse konkursi ideologjik në të vërtetë vë nacionalizmin modest të një administrate Biden post-neoliberale kundër nacionalizmit virulent dhe konspirativ që ka zombifikuar Partinë Republikane.
Përkthyer dhe përshtatur nga Foreign Policy/ F.H, Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
