Kriza humanitare në Afganistan tashmë ka thelluar konfliktet diku tjetër, përfshirë Evropën, ku një konfrontim po përshkallëzohet midis Bjellorusisë dhe fqinjëve të saj të Bashkimit Evropian: Polonisë, Lituanisë dhe Letonisë.
Edhe para situatës në Afganistan, Presidenti Bjellorus Aleksandër Lukashenko kishte çuar refugjatë dhe emigrantë përtej kufirit, si për të marrë hak për sanksionet e BE ndaj diktaturës së tij, ashtu edhe për të gjeneruar disa të ardhura shtesë. Autoritetet bjelloruse kanë organizuar fluturime nga qytetet irakiane dhe turke. Pasi npremtuan dërgesë të sigurt dhe të qetë në Evropën Perëndimore, ata e kanë hedhur ngarkesën e tyre njerëzore në kufirin Polak, Lituanez ose Letonez.
Që nga fillimi i vitit, më shumë se 4,000 refugjatë kanë mbërritur në Lituani-një rritje 50-fish nga viti 2020-duke tronditur komunitetet lokale dhe tronditur opinionin publik vendas. Përballë fluksit, Lituania dhe Letonia kanë vendosur një gjendje të jashtëzakonshme.
Tani Polonia, ku tashmë ka pasur disa qindra përpjekje për të goditur refugjatët përtej kufirit, po i bashkohet atyre.
Refugjatë të hutuar, të humbur dhe të uritur po kapen në qytetet kufitare dhe kthehen me forcë në anën e Bjellorusisë.
Megjithëse “kundërshtime” të tilla bien ndesh me Konventën e Gjenevës, vendet e BE -së janë mbështetur gjithnjë e më shumë në këtë praktikë.
Polonia po injoron hapur të drejtën e të gjithë refugjatëve për të aplikuar për mbrojtje ndërkombëtare.
Në vend që t’i vendosin ato në qendrat e caktuara dhe të hetojnë pretendimet e tyre, autoritetet polake po i dëbojnë ato sa më shpejt të jetë e mundur.
Për dy javët e fundit, vëmendja e vendit u tërhoq nga një grup prej 32 emigrantësh nga Afganistani të cilët u dërguan përsëri në kufirin Poloni-Bjellorusi: burra, gra dhe fëmijë të shqetësuar që enden në zonën kufitare. Ata flenë në tokë. Autoritetet polake nuk kanë siguruar ushqim, kështu që refugjatët po mbijetojnë me bukë nga Bjellorusët dhe ujë nga një përrua. Pa higjienë ose ilaçe, gjithnjë e më shumë po sëmuren.
Ndërkohë, udhëheqësi de facto i Polonisë, kryetari i partisë Ligji dhe Drejtësia (PiS) Jarosław Kaczyński, ka shfrytëzuar situatën për qëllimet e tij të propagandës, duke shpresuar se kundërshtimi i pranimit të refugjatëve do të ketë një efekt të ngjashëm galvanizues për mbështetësit e tij, si në 2015.
PiS po bëhet më e dëshpëruar tani që mbështetja e saj ka rënë në 30% – një nivel që nuk garanton më një fitore elektorale.
Qeveria polake dëshiron të krijojë një atmosferë frike, në mënyrë që të mund të pozicionohet si mbrojtës i një shoqërie të supozuar të rrezikuar.
Autoritetet dërguan menjëherë helikopterë dhe 1.000 ushtarë të armatosur me mitralozë për t’u përballur me një grup njerëzish të dëshpëruar të paarmatosur. Një gardh i lartë me tela me gjemba tani po ngrihet përgjatë kufirit me Bjellorusinë, duke premtuar se do të shpëtojnë polakët “nga një valë e re refugjatësh”.
Më 25 gusht, Gjykata Evropiane e të Drejtave të Njeriut urdhëroi Poloninë që të sigurojë refugjatët në kufi me ujë, ushqim, veshje, kujdes mjekësor dhe, nëse është e mundur, strehim të përkohshëm.
Por qeveria polake pretendon se po merret me emigrantë të paligjshëm të cilët nuk mund të ndihmoheshin gjithsesi, sepse ata janë në anën Bjelloruse të kufirit (gjë që nuk është e vërtetë).
Për të krijuar një alibi, ajo ka dërguar një kamion me ushqim dhe ilaçe në një pikë kufitare larg vendit ku afganët janë vendosur. Siç ishte parashikuar, Bjellorusia po e mohon hyrjen e kamionit.
Asnjëra nga këto nuk shtohet, sepse të gjitha palët janë të angazhuara në politikën më cinike.
Bjellorusia po refuzon të lejojë ndihmën për të arritur tek refugjatët, ndërsa njëkohësisht mburret se po ndihmon me evakuimin e afganëve nga Kabuli. Polonia, në mënyrë të ngjashme, po refuzon hyrjen e refugjatëve afganë ndërsa njëkohësisht pranon mijëra bjellorusë që ikin nga diktatura e Lukashenkos.
Sjellja e qeverisë polake ka marrë të ashpra nga media liberale, OJQ -të dhe opozita.
Por përgjigja e Donald Tusk, ish -kryeministrit polak dhe presidentit të Këshillit Evropian, ka qenë e parëndësishme. Megjithëse Tusk kritikon qeverinë për refuzimin e ofrimit të ndihmës më themelore për refugjatët, ai gjithashtu thekson nevojën për të mbajtur kontroll të rreptë mbi kufirin.
Tusk e di mirë se polakët e zakonshëm nuk janë aq dashamirës ndaj refugjatëve sa mediat liberale dhe OJQ -të.
Kur u pyetën nëse duhet të ngrihet një mur në kufirin midis Polonisë dhe Bjellorusisë, 47% e të anketuarve u përgjigjën po, ndërsa 43% nuk ishin dakord.
Përgjigja e qeverisë polake është ekzekutuar me kujdes për të arritur një efekt maksimal propagandistik.
Nëse autoritetet polake do të ishin vërtet të shqetësuara për refugjatët e vendosur në kufi (dhe të tjerët që mund të dërgoheshin nga Lukashenko), ata do të kishin ngritur tashmë një gardh një ose dy muaj më parë.
Një operacion i koordinuar propagandistik nga qeveritë polake dhe bjelloruse nuk mund të ishte më efektiv.
Sławomir Sierakowski, themeluesi i lëvizjes Krytyka Polityczna, është Drejtor i Institutit për Studime të Avancuara në Varshavë dhe Anëtar i Lartë në Këshillin Gjerman për Marrëdhëniet me Jashtë.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Kriza e refugjatëve tregoi ‘fytyrën e vërtetë’ të europianëve
Ky është testi i radhës! Si ta kalojë Evropa?
Europa kërkon të jetë superfuqi por nuk mundet!
