Dëshira për të qëndruar apo për tu larguar, nuk ekziston më në Britani, më tha një shok. Ajo anije ka lundruar tanimë. Ndarja e re, tha ai, me siguri duhet të jetë nëse Britanisë të ribashkohet në Bashkimin Evropian ose jo.
Në thelb, tani që Britania është larguar nga BE, ata që kërkojnë të udhëheqin vendin duhet të ofrojnë një program që kërkon ta bëjë atë të funksionojë.
Ribashkimi me BE-në do të thotë një tjetër referendum dhe një negociim tjetër. Dhe, më e rëndësishmja, do të thotë të ribashkohesh me një klub që do të jetë i ndryshëm nga ai që Britania votoi të largohej në vitin 2016.
Me Brexitin, nëse Johnson ndjek planin e tij për të kthyer atë që ai e ka quajtur “autonomi të plotë ligjore” në Britani, ai papritmas do të ketë fuqinë për të krijuar politika të reja, që nga imigracioni dhe politika tregtare e deri te të drejtat e peshkimit dhe subvencione bujqësore.
Si me të gjitha ndryshimet e politikave, do të ketë fitues dhe humbës: Prodhuesit vendas, për shembull, parashikohet të përfitojnë, ndërsa konsumatorët jo; komunitetet e peshkimit mund të përparojnë, por me kosto.
E gjithë kjo do të thotë që nëse Britania kërkon të ribashkohet në të ardhmen, nuk do të jetë thjesht BE ndryshe, por edhe Britania tjetër që kërkon kthim.
Britania do të duhet të pranojë jo vetëm lëvizjen e lirë të njerëzve dhe kontributet në buxhetin e BE-së, por edhe të votojë në mënyrë aktive për të ringjallur këto realitete politikisht toksike të anëtarësimit në BE. Mund të ketë parasysh gjithashtu euron dhe aspektet e tjera të anëtarësimit në BE.
Askush nuk mund ta dijë nëse Britania do të ribashkohet apo do të mbetet jashtë përgjithmonë.
Askush nuk mund ta dijë nëse do të ketë madje BE që për 10 ose 20 vjet, apo si do të duket. E vetmja gjë që është e sigurt sot është se Brexit e ka ndryshuar Britaninë dhe Evropën për mirë dhe, në këtë drejtim, me të vërtetë nuk ka kthim mbrapa.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Atlantic/ konica.al