Në vitin 2019, qeveritë e shteteve anëtare të BE rritën shpenzimet e tyre të mbrojtjes për të arritur objektivin e kontributit të PBB-së prej 2 përqind në NATO.
Qeveria amerikane ndërtoi një mur përtej kufirit, për të përmirësuar sigurinë amerikane; ndërkohë, vendet anëtare të BE rritën numrin dhe buxhetin e patrullave kufitare si FRONTEX për të mbrojtur kufijtë e tyre nga refugjatët dhe flukset e masave të imigracionit, të cilat duken një kërcënim për sigurinë e tyre.
Sidoqoftë, as SHBA dhe BE nuk ishin të përgatitur mirë për të mbrojtur qytetarët e tyre nga një prej kërcënimeve më të rrezikshme dhe vdekjeprurëse të sigurisë, një që nuk njeh asnjë kufi: pandemitë.
Përhapja e fundit e COVID-19 na kujton se një pandemi mund të vrasë aq shumë njerëz si një luftë.
Për më tepër, COVID-19 gjithashtu demonstron se mund të dëmtojë rëndë ekonominë dhe ka potencialin për të ndryshuar sistemin aktual ekonomik ndërkombëtar.
Për më tepër, COVID-19 tregon se ekziston një nevojë urgjente për solidaritet midis aleatëve të NATO-s për të luftuar kundër shpërthimit.
COVID-19 nuk është pandemia e parë, por pandemitë nuk u pranuan si një kërcënim sigurie dhe nuk u përfshinë në dokumentet e strategjisë së sigurisë deri në fillim të viteve 2000.
Si SHBA dhe BE dhe vendet anëtare të saj që përcaktojnë pandemitë si një kërcënim të sigurisë synojnë të mbrojnë qytetarët e tyre dhe të përpiqen të marrin masa në nivelin kombëtar, federal dhe më tej.
Përkundër këtyre dokumenteve të strategjisë së sigurisë kombëtare, koncepti strategjik i NATO-s për vitin 2010, një dokument zyrtar i politikave që përshkruan qëllimin dhe detyrat themelore të sigurisë së NATO-s, nuk përmend pandeminë.
Disa muaj më parë në Samitin e Londrës në NATO, liderët dhe krerët e shteteve deklaruan se “ne po rritim rolin e NATO-s në sigurinë njerëzore”. Koncepti i sigurisë njerëzore, i cili u prezantua për herë të parë në Raportin e Zhvillimit Njerëzor të Programit të Kombeve të Bashkuara për vitin 1994, thekson domosdoshmërinë e përqëndrimit në mbrojtjen e individëve nga problemet ekonomike, mjedisore, sociale dhe forma të tjera të dëmit, përfshirë pandemitë.
Si sfidat e tjera globale, një pandemi kërkon një përgjigje globale.
Midis aleatëve të tjerë të NATO-s, Italia është goditur më keq nga shpërthimi dhe është lutur për ndihmë. Kina, Rusia dhe Kuba u përgjigjën shumë shpejt ndaj kërkesës së Italisë.
Kina dërgoi në Itali ventilatorë, maska për fytyrën, mjekë dhe infermierë për të ndihmuar betejën e saj kundër COVID-19. Rusia dërgoi mjekë ushtarakë, specialistë për epidemi dhe pajisje. Mjekët dhe infermierët kubanë udhëtuan gjithashtu në Itali për të ndihmuar.
Kjo tregon jo vetëm domosdoshmërinë e bashkëpunimit ndërkombëtar dhe partneriteteve me aktorë dhe organizata të tjera kur është e nevojshme (siç thuhet në Konceptin Strategjik të NATO-s), por edhe nevojën për një rol të zgjeruar për NATO-n për të ndihmuar aleatët e tij për të luftuar pandemitë.
NATO nuk është e panjohur me operacionet e ndihmës dhe ndihmën humanitare. Ai mori një rol aktiv në operacionet e ndihmave në ndihmë të uraganit Katrina (2005) dhe një tërmeti në Pakistan (2005).
Në Deklaratën në Londër të vitit 2019, udhëheqësit dhe krerët e shteteve përsërisin se NATO garanton sigurinë e territorit të shteteve anëtare, qytetarëve dhe vlerave të përbashkëta, duke theksuar gurthemelin e aleancës: solidaritetin, unitetin dhe kohezionin.
Është koha për të treguar këtë solidaritet me aleatët e NATO-s që luftojnë me shpërthimin e COVID-19. Është koha për të rritur rolin e NATO-s në luftën kundër pandemive.
Aylin Unver Noi është një bashkëpunëtore në Rrjetin Transatlantik të Udhëheqjes dhe një profesoreshë e asociuar për marrëdhëniet ndërkombëtare në Universitetin Istinye në Stamboll.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Hill/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“BE-ja nuk po bën garë me ndihmat për Ballkanin”
Edhe në kohë nevoje BE-ja e braktisi Italinë…
BE dështoi në 2008, nuk duhet të dështojë sërish!
