Me paralajmërimin e pazakontë të hapur ndaj Kinës, duke e akuzuar atë për shfrytëzimin e COVID-19 për të minuar demokracinë evropiane, BE ka treguar një ndryshim të mendimeve për Pekinin.
Komisioni Evropian tha që Kina, së bashku me Rusinë, ishin përgjegjëse për një valë të pashembullt të dezinformatave në lidhje me pandeminë.
“Ne kemi prova” tha Vĕra Jourová, nënkryetare e Komisionit Evropian.
Ky qëndrim i ri duhet të kuptojë kush është Kina si komb dhe çfarë dëshiron të arrijë.
Vitet e fundit, Kina ka ndërhyrë mjaftueshëm në institucionet evropiane. Për shembull, në vitin 2003, kompania më e madhe e telekomitëve amerikanë, BT, punësoi gjigantin e teknologjisë kineze Huawei Technologies për të ndërtuar një pjesë të rrjetit të tij.
Në vitin 2012, Pekini krijoi një organizatë zyrtare ekonomike me gjashtëmbëdhjetë qeveri brenda dhe jashtë BE. I njohur si Gjashtëmbëdhjetë plus Një, qëllimi i tij është të investojë në pjesët më të varfëra të Evropës.
Hungaria, një anëtar i BE-së dhe 16 + 1, tani me Greqinë, 17 + 1, sot po udhëheq një sulm autoritar ndaj vlerave të BE-së.
Kryeministri i saj, Viktor Orban, e ka emëruar Pekinin si një partner alternative të Brukselit dhe, më 30 mars, përdori COVID-19 si një premisë për të pezulluar parlamentin dhe qeverisur me dekret.
Plani i infrastrukturës “Rruga e Re e Mëndafshtë”, ka “ftur në grackë” vendet evropiane gjithashtu. Më 23 Mars 2019, Italia, ekonomia e tretë më e madhe e BE-së, njoftoi se po anëtarësohej në BRI, edhe pse dy javë më parë BE kishte deklaruar se Kina ishte një “rival rival sistemik që promovonte modele alternative të qeverisjes”.
Këto shembuj ekspozojnë politikat kontradiktore të Evropës.
Pra, çfarë të bëjë Evropa tani?
Duhet të përcaktohen fushat ku Evropa mund të punojë me Kinën dhe ato nga të cilat duhet të përjashtohet. Këto mund të formësohen duke bërë disa pyetje themelore.
A janë qeveritë tepër të kujdesshme në lidhje me reagimin e Kinës kur llogaritin se si duhet të merren me çështje si janë Tajvani, Dalai Lama ose Deti i Kinës së Jugut?
Një pyetje tjetër është përfitimi ekonomik i investimeve kineze,. Deri në vitin 2018, Pekini pretendoi se kishte krijuar 327,000 vende pune, një shifër që është kundërshtuar nga analistët.
Përfundimi, pra, është se Evropa mund të jetë shumë më e ashpër ndaj Kinës sesa është aktualisht.
Sfida është të krijojmë një qasje kohezive që balancon imperativat ekonomikë dhe të sigurisë me një vetëdije se Kina në një fazë mund të jetë një kundërshtare haptas armiqësore.
Qeveritë evropiane duhet të shprehin që siguria e tyre kombëtare dhe vlerat demokratike nuk janë të negociueshme, dhe se grupi “me mendje të njëjtë” të kombeve është shumë më i fuqishëm dhe koheziv se shteti njëpalësh i Kinës.
Humphrey Hawksley është një ish-shefi i Byrosë në Kinë në BBC.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“BE-ja nuk po bën garë me ndihmat për Ballkanin”
“Kina është ende Kinë, ekonomia ende ekonomi”
“Koronavirus më keq se lufta tregtare”
