Politika e Rusisë në vitet e fundit ka pasur disa dimensione shqetësuese.
Politika e saj e jashtme është mishëruar nga aneksimi i Krimesë dhe lufta hibride që ka zhvilluar kundër Ukrainës.
Po aq karakteristike janë provokimet e pandërprera të Rusisë në Detin Baltik, sulmet e saj kibernetike dhe përpjekjet e saj për të ndikuar në zgjedhjet dhe referendumin në Perëndim.
Një atribut i përhershëm i politikës së jashtme të Rusisë është përpjekja e saj për të dobësuar kohezionin e Komunitetit Transatlantik dhe për të prishur unitetin e brendshëm të BE.
Dimensioni i politikës së brendshme të politikës ruse ka qenë prej kohësh i dominuar nga “parandalimi” i pluralizmit politik, shtypja e aktiviteteve të opozitës në fillim, dhe gjithashtu nga mungesa e respektit dhe shpërfilljes së të drejtave të njeriut.
Simboli i këtij dimensioni është Alexei Navalny dhe lëvizja e tij.
Shtypja në vend dhe agresioni jashtë vendit janë dy anët e së njëjtës medalje për Kremlinin.
Autoriteti i BE-së po zbehet, me të gjitha pasojat negative që ka kjo për BE-në dhe komunitetin ndërkombëtar demokratik.
Një shembull i kësaj gjendjeje fatkeqe ishte vizita e fundit e Josep Borrell në Moskë.
BE po humbet autoritetin, veçanërisht për shkak të paaftësisë së saj për të marrë një qëndrim të bashkuar dhe efektiv kundër Kremlinit.
Vendosja e sanksioneve për shkelje të ligjit ndërkombëtar ose të të drejtave të njeriut është një proces i zgjatur, dhe sanksionet në përgjithësi nuk janë shumë efektive.
Rusia është ende në gjendje të minojë aftësinë e BE për të ndërmarrë veprime duke ofruar përfitime ekonomike afatshkurtra për disa nga anëtarët e saj.
Ndërsa politikat e BE nuk e kanë dobësuar regjimin autokratik të Rusisë, Kremlini ka qenë i suksesshëm në forcimin e sundimit autoritar dhe populizmit radikal në disa vende të BE.
Është koha për të kthyer këto trende.
Vizita e Borrell në Moskë e ka bërë të qartë se metoda për të arritur një përmbysje efektive nuk është përdorimi i negociatave standarde politike duke u mbështetur në parimet e së drejtës ndërkombëtare ose të të drejtave të njeriut.
As përdorimi i argumenteve racionale.
Metoda e vetme produktive mund të jetë, si në kohën e Luftës së Ftohtë, presioni efektiv nga Perëndimi mbi Kremlinin.
Këto ditë, ekziston një mundësi unike për të ushtruar një presion të tillë.
Ai vjen në formën e projektit Nord Stream 2, i cili është afër përfundimit.
Ne jemi të vetëdijshëm se askush tjetër përveç një prej palëve të përfshira nuk mund të vendosë të ndalojë ose pezullojë projektin. Gjermania.
Por ne jemi gjithashtu të vetëdijshëm se ndalimi ose pezullimi i projektit do të nënkuptojë humbje të konsiderueshme ekonomike nga të dy palët.
Meqenëse ky është një projekt dypalësh (d.m.th., një projekt ruso-gjerman), si dhe një projekt me degëzime të rëndësishme shumëpalëshe, një komunitet më i gjerë ndërkombëtar, veçanërisht vendet e BE-së, duhet të marrin pjesë në kompensimin e këtyre humbjeve për palën gjermane.
Helmut Kohl thoshte se Gjermania u bë ekonomia më e fortë evropiane, duke përfytyruar gjithashtu duke përfituar më shumë nga integrimi evropian.
Kjo është arsyeja pse ajo gjithashtu duhet, kur situata e kërkon atë, të bëjë lëshimet ose sakrificat më të mëdha nga të gjitha vendet e BE-së.
Kundërshtimi i Parisit
Për një kohë të gjatë, Franca gjithashtu ka kundërshtuar tubacionin.
Përparësitë e masës së propozuar janë të dukshme: dobësimi i regjimit autoritar në Rusi, inkurajimi i shoqërisë civile ruse, forcimi i respektit për BE dhe, e fundit, por jo më pak e rëndësishmja, një kontribut i rëndësishëm në ringjalljen e marrëdhënieve BE-SHBA.
Amerikanët me të drejtë presin që ne, evropianët, të japim një kontribut më thelbësor dhe konkret në zgjidhjen e çështjeve që janë kritike edhe për SHBA.
Nuk ka dyshim se sjellja e Rusisë karshi SHBA është një nga këto çështje.
Është e vërtetë që vendosja e sanksioneve amerikane kundër kompanive të përfshira në Nord Stream 2, me mbështetjen dypartiake në Kongres, mund t’i detyrojë ato kompani të braktisin projektin.
Por kjo do të komplikonte rinovimin transatlantik me administratën e Biden sepse edhe kundërshtarët e tubacionit në Evropë janë të tmerruar nga perspektiva e sanksioneve të drejtpërdrejta të SHBA kundër firmave evropiane.
Një efekt tjetër i rëndësishëm i veprimit të përbashkët evropian në këtë çështje do të ishte forcimi i solidaritetit dhe unitetit të brendshëm evropian.
Pezullimi ose anulimi i Nord Stream 2 nuk kërkon procedura komplekse të ratifikimit në Parlamentin Evropian ose parlamentet e Shteteve Anëtare.
Një veprim i tillë i guximshëm kërkon vetëm një gjë: lidershipin politik.
Kush tjetër vec Gjermania duhet të marrë përsipëe? Dhe nëse jo tani, kur janë kryesisht gjermanët ata që e kanë përgjegjësinë, atëherë kur?
Përkthyer dhe përshtatur nga Eu Observer/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
BE duhet të bashkohet kundër Rusisë!
BE ‘pengesë’ për gazsjellësin rus/ Rregulla më të ashpra
“Macroni është i vetmuar, por ajo që çudit me veprimet e tij është…”
