Një turk me mustaqe, dy karrige dhe një divan prej pellushi.
Rezulton se gjithçka duhet për të sjellë në mendje kohezionin gjithnjë të pakapshëm të Evropës.
Ulja e udhëheqësit turk Rexhep Tajip Erdogan për Presidenten e Komisionit Evropian Ursula von der Leyen në divanin e dhomës së tij në Ankara javën e kaluar bashkoi Kontinentin e përçmuar – në zemërim.
Momenti pikturoi një pikturë absurdiste: në qendër, presidenti turk, ulur pranë Charles Michel të nervozuar, presidentja e Komisionit Europian; ulur drejt në një divan, me një xhaketë të kuqe të pastër, duart e shtrënguara në prehrin e saj, e heshtur.
Imazhi tërboi absolutisht evropianët, majtas, djathtas dhe qendër.
Iratxe García Pérez, udhëheqëse e grupit Socialistë & Demokratë në Parlamentin Evropian, e quajti trajtimin e von der Leyen “të turpshëm”. Kryeministri italian Mario Draghi, nuk bëri asnjë përpjekje për të fshehut zemërimin e tij për atë që ai e përshkroi si “poshtërimin” e von der Leyen, duke krahasuar Erdogan të Enjten me një “diktator”.
Të gjitha për shkak të një divani?
Jo tamam.
Nëse vetë Evropa do të ishte në shtrat, divani mund të përfaqësonte diçka tjetër: pasiguritë, pakënaqësitë rajonit dhe, mbi të gjitha, thellësia e kompleksit të saj të inferioritetit.
Përkundër perceptimit mbizotërues evropian, episodi nuk kishte të bënte kryesisht me mosrespektimin e grave, por me fuqinë.
Bashkimi Evropian, përmes ndërtesave të tij me shkëlqim dhe titujve kryesorë të “presidentëve” të tij të ndryshëm, përpiqet shumë të projektojë pushtetin. Pak shumë e vështirë, në fakt.
Dhe njerëzit me fuqi të vërtetë, si Erdoğan, kënaqen duke vendosur Evropianët në vendin e tyre – në një divan, nëse është e nevojshme.
Angela Merkel nuk është ulur kurrë në divanin e Erdoganit. Pse Sepse Erdogan e merr seriozisht atë dhe fuqinë e saj.
Duke qenë se as Michel dhe as von der Leyen (pavarësisht titujve të tyre) nuk kanë shumë fuqi, poshtërimi i tyre është edhe më joshës për dikë si Erdoğan.
Çfarë do të bëjë BE për këtë?
As Michel dhe von der Leyen duket se nuk e dinë.
Që nga incidenti, ata kanë qenë shumë të zënë duke i drejtuar gishtat njëri-tjetrit dhe ndihmësit e tyre për fatkeqësinë e “protokollit”.
Në përpjekjen e tij për të pretenduar pafajësinë, Michel, një ish-kryeministër belg, duket se ka kaluar nëpër pesë fazat e pikëllimit dhe u kthye përsëri.
Rivaliteti në Bruksel midis Michel dhe von der Leyen nuk është sekret.
Dhe duke gjykuar nga përgjigja e Komisionit, von der Leyen ka shijuar çdo minutë të Sofagate.
Reagimi evropian është tipik për njerëzit e rrënuar nga ndjenja e papërshtatshme dhe e pafuqishme.
Edhe nëse Evropa dështon në lojën e pushtetit, ajo është në një klasë të vetën kur bëhet fjalë për projeksionin e epërsisë morale.
Misioni i vërtetë ishin të drejtat e njeriut, dhe, në veçanti, të drejtat e grave. Konventa e Stambollit! Çfarë ka më shumë për të thënë?
Erdoğan është fjolla e përsosur për patrullën e moralit të Evropës. Ai është i pasjellshëm, një populist-diktator-sperma dhe, më e rëndësishmja – megjithëse nuk duhet përmendur ose pranuar kurrë – një mysliman.
Evropianët mund të mbështesin zemërimin e tyre për trajtimin e Erdogan të von der Leyen me fjalorin e feminizmit, por nënteksti është i pagabueshëm për këdo që njeh tensionin anti-islamik që përshkon shoqërinë evropiane.
Për shumë sy evropianë, Erdo didn’tan nuk e trajtoi von der Leyen me mosrespekt duke e ngjitur atë në divan, përkundrazi ai e trajtoi atë ashtu si “ata” bëjnë të gjitha gratë.
Dikush mund ta dëgjojë psherëtimën kolektive në reagimin ndaj videos nga Ankaraja: Sa me fat që jemi evropianë.
Kjo është arsyeja pse, në vend që të sulmojnë Erdoganin, evropianët duhet ta falënderojnë atë.
Ai jo vetëm që ribashkoi Evropën për disa ditë, por i ndihmoi ata të ndjehen përsëri si evropianë të vërtetë.
Përkthyer dhe përshtatur nga Politico.eu/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Erdogan kërkon marrëdhënie të mira me BE-në
“Tërhiqet” Erdogan: E ardhmja jonë është në BE
Erdogan flet hapur me presidenten e KE: Turqia është gati të…
