Unë isha një nga anëtarët e opozitës ruse që u takova me nënkryetarin e atëhershëm Joe Biden në rezidencën e ambasadorit amerikan në Moskë më 10 mars 2011.
Biden ishte i kthjellët nga takimi i tij me Kryeministrin Vladimir Putin, i cili, siç e dinim, ishte duke u përgatitur të kthehet në karrigen e presidentit pasi ia huazoi marionetës së tij, Dmitry Medvedev.
“Unë i thashë Putinit që të mos kandidojë përsëri,” tha Biden, “se do të dukej keq për Rusinë dhe për të.”
Sinqeriteti i tij alarmoi kolegët e tij amerikanë, të cilët ishin dukshëm të pakënaqur. Unë theva heshtjen dhe i tregova se Putin, Biden dhe Presidenti Obama ishin lypës që duhej të shkonin në Kongres për çdo qindarkë, ndërsa Putin mund të lëvizte miliarda të panumërta sipas dëshirës. Unë thashë që Putin nuk interesohej për Rusinë ose për mënyrën se si dukeshin gjërat.
Kur Biden u zgjodh, unë shpresoja se ai do të mësonte nga mësimet e dhimbshme të kohëve të fundit dhe do të merrte një politikë ndryshe ndaj Moskës sesa bënë dy paraardhësit e tij të dobët.
Unë dënova idenë e një samiti midis udhëheqësit të botës së lirë dhe diktatorit të një shteti mafioz terrorist, një takim tani i planifikuar për në 16 qershor në Gjenevë.
Ne e dimë se çfarë merr zoti Putin nga takime të tilla. Pa zgjedhje të vërteta, autoriteti i një diktatori vjen nga kontrolli i tij i pushtetit – ushtarak, siguri të brendshme dhe ekonomike.
Një samit me presidentin amerikan dërgon një mesazh se pa marrë parasysh sa gjëra të këqija janë në Rusi, pa marrë parasysh sa sanksione zbaton Perëndimi, Putin është ende shefi.
Kjo u konfirmua më tej kur administrata e Biden hoqi dorë nga sanksionet mbi marrëveshjen e tubacionit Nord Stream 2 midis Rusisë dhe Gjermanisë. Heqja dorë ishte një mbështetje e heshtur e Putin si një investim i mirë pavarësisht nga protesta globale për burgosjen e liderit të opozitës Alexei Navalny, vrasjeve ruse në Gjermani dhe Britani të Madhe dhe ndërhyrjeve të zgjedhjeve dhe piraterisë pothuajse kudo tjetër.
Ajo që ne nuk e dimë është ajo që SHBA-ja merr nga samiti.
Historia ka demonstruar herë pas here se qetësimi i një diktatori vetëm e bind atë që je shumë i dobët për ta kundërshtuar atë, duke provokuar agresion të mëtejshëm.
Putin tashmë po përshkallëzohet, me një sulm të ri hakeri ndaj një agjencie amerikane të zbuluar të Premten dhe patronazhin e tij të diktatorit Bjellorus Alexander Lukashenko.
Fokusi im është tek zotërinjtë Putin dhe Biden sepse Lukashenko është një kukull e Putin, ashtu si Bashar Assad në Siri.
Pa miratimin dhe mbështetjen e Putin, Lukashenko nuk do të përfshihej kurrë në një konfrontim kaq të pacipë me Evropën.
Dhe pa mbështetjen e Putin tëvitin e kaluar, presidentja e ligjshme e Bjellorusisë, Svetlana Tikhanovskaya, do të kishte marrë pushtetin. Në vend të kësaj ajo është në mërgim në Lituani, ku Roman Protasevich ishte drejtuar para se të rrëmbehej fluturimi i tij.
Evropa është treguar e pafuqishme dhe e pafat në mbrojtjen e vetvetes dhe vlerave të saj në mungesë të udhëheqjes amerikane.
Plani i Putin për të përçarë dhe pushtuar ka funksionuar mirë në Evropë.
SHBA nuk ka nevojë për asgjë nga Rusia përveç se Putin të ndërpresë fushatat e tij globale të pushtimit, vrasjes, piraterisë dhe ndërhyrjeve në zgjedhje.
Një ditë pas rrëmbimit te gazetarit bjellorus, këshilltari i sigurimit kombëtar të Biden, Jake Sullivan, u takua me kolegun e tij rus, Nikolay Patrushev. Ata folën për “normalizimin”, një eufemizëm për qetësim.
Normalizimi i marrëdhënieve me një diktaturë vetëm normalizon diktaturën.
Dhjetë vjet më parë në Moskë, Biden kishte nerva të fliste ashpër me Putinin, por atij i mungonte autoriteti. Tani ai komandon fuqinë e plotë të presidencës dhe duhet të provojë se ka akoma nerva.
Kasparov është kryetar i Nismës së Demokracisë së Rinovuar dhe Fondacionit për të Drejtat e Njeriut.
Përkthyer dhe përshtatur nga Wall Street Journal/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Biden dhe politika e jashtme e SHBA-së
Biden ka nisur veprimet në politikën e jashtme
