Nuk kishte fitues të vërtetë në zgjedhjet rajonale të Francës, vetëm humbës.
Afërsisht dy të tretat e votuesve francezë abstenuan nga votimi.
Përballë ankthit për një të djathtë në rritje, e djathta ekstreme u trazua në votime.
Por më e rëndësishmja, rezultatet ekspozuan një krizë indiference në një nga demokracitë më të rëndësishme të Evropës, një sistem në të cilin votuesit kanë humbur interesin.
Ky lajm ka të bëjë me Presidentin Emmanuel Macron, i cili do të kandidojë për një mandat të dytë në pranverë 2022 dhe i cili ka të ngjarë të përballet me të djathtën ekstreme Marine Le Pen.
Megjithatë, në këtë moment të rëndësishëm, kur partia e tij mbetet – të paktën tani për tani – e vetmja alternativë e mundshme për të djathtën ekstreme, nuk duket se është e aftë të frymëzojë ndonjë besim. Edhe ky është një dështim.
Për javë të tëra, siç ka pothuajse çdo zgjedhje franceze, ishte folur që Le Pen-i do të fitonte “terren” në nivelin lokal përpara zgjedhjeve presidenciale të vitit të ardhshëm. Por kjo nuk ndodhi. Partia e Le Pen nuk fitoi pushtet në asnjë rajon dhe u poshtërua edhe në rajonet tradicionalisht simpatike të qëndrimit të saj të ashpër anti-emigrant, ksenofob.
Le Pen fajësoi të gjithë përveç vetes.
Por rezultatet treguan gjithashtu një rrugë të vështirë përpara për presidentin aktual.
Kur u zgjodh në vitin 2017, Macron premtoi një “revolucion” në politikën franceze.
Ndarja e re, si Macron dhe Le Pen besuan, ishte “globaliste” kundrejt “nacionaliste”.
Partia e re e Macron – e quajtur fillimisht “En Marche”, e cila mbante inicialet e tij dhe më vonë u riemërua “La République En Marche” (Republika në Lëvizje). Secili prej ligjvënësve të tij ishte zgjedhur nga Macron, atëherë as 40 vjeç.
Për një kohë, dukej sikur kishte ndonjë të vërtetë në këtë “revolucion”.
Por së shpejti, “En Marche” filloi të dukej më pak si një forcë politike dhe më shumë si një pikë e paqëndrueshme, një përzierje jo koherente e anëtarëve që kurrë nuk kishin shumë gjëra të përbashkëta.
Përfundimisht, zhgënjimi publik erdhi për Macron, siç vjen për pothuajse çdo president francez – madje edhe ata që shfaqen në kopertinën e revistës Time.
Vitet e Macron nuk kanë qenë një periudhë frymëzuese në Francë.
Për duartrokitje gati universale jashtë shtetit, presidenti i ri u zotua për reforma të shumta, të tilla si pensionet dhe bazat e papunësisë. Shumica e këtyre nuk janë materializuar, por pothuajse të gjitha kanë shkaktuar protesta dhe greva dëmtuese, më së shumti “gilets jaunes”, ose “jelekverdhët”, në 2018 dhe 2019 – një lëvizje gjithnjë e më e dhunshme, anti-elitë e shkaktuar nga një rritje e propozuar në taksat e karbonit.
Macron, në detyrë, ende shumë mirë mund të fitojë rizgjedhjen në 2022 kundër Le Pen, e cila, megjithë paraqitjen e saj të dobët në këto zgjedhje rajonale, ka të ngjarë të bëjë një kandidim të fortë për Pallatin Élysée.
Por tani fusha është shumë më e hapur sesa mund të ketë qenë, dhe kontrolli i Macron për pushtet ndihet më pak i theksuar se më parë.
Të paktën, rezultatet e së Dielës janë një paraqitje e shkurtër e së ardhmes pak më afatgjatë.
Ato tregojnë dy gjëra: së pari, që ndarja e vjetër e së djathtës ndaj së majtës mund të mos jetë aq e vjetëruar sa mendohej dikur. E dyta është se “revolucioni” i Macron nuk mund të tejkalojë vetë atë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Jelekverdhët’, katastrofë ekonomike për Francën
“Gjithçka që Macron prek, kthehet në m*t”
