Kremlini po e vë Ukrainën në axhendën e fushatës zgjedhore parlamentare në Rusi dhe kjo nuk është një shenjë e mirë.
Referencat në Ukrainë që Presidenti rus Vladimir Putin bëri gjatë seancës së tij të pyetjeve dhe përgjigjeve të transmetuara drejtpërdrejt më 30 qershor teguan disa nga çështjet më të rëndësishme.
Njëra kishte të bënte me inkursionin e fundit nga një anije luftarake britanike në zonën territoriale 12 milje detare përreth Krimesë, një gadishull të cilin Rusia aneksoi nga Ukraina në 2014. Ashtu si shumica e vendeve në botë, Mbretëria e Bashkuar nuk e njohu , kështu që ajo dërgoi një anije në ujërat e Krimesë për të riafirmuar sovranitetin e Ukrainës mbi gadishullin. Rusia u përgjigj me të shtëna paralajmëruese të lëshuara nga një anije e vogël e rojes bregdetare në një distancë të sigurt.
Putin tha se nuk ishte i shqetësuar nga ajo që ai e quajti një “provokim”, sepse edhe nëse rusët kishin fundosur anijen luftarake britanike, HMS Defender, nuk do të kishte shkaktuar një luftë botërore sidoqoftë.
Kjo do të thotë se ai është skeptik në lidhje me Perëndimin që po përgatitet të shkojë aq larg sa Rusia.
Deklarata tjetër e tij ishte një lojë për një artikull të ardhshëm mbi marrëdhëniet e Rusisë me Ukrainën që po krijon. Ai përmendi vetëm një rresht nga ai artikull – që rusët dhe ukrainasit janë një popull i vetëm. Ai e dinte shumë mirë se do të zemërojë ukrainasit (dhe me të vërtetë kishte një qortim të shpejtë nga Presidenti ukrainas Volodymyr Zelensky), por kjo rrëfim kishte për qëllim audiencën e tij kryesore vendase, e cila – e pëlqen apo jo – beson se jo aq shumë për shkak të Putinit, por sepse lidhje të forta personale dhe familjare midis dy vendeve janë pjesë e realitetit të ndërlikuar shoqëror në atë pjesë të botës.
Zgjedhjet në Rusi nuk janë as të lira dhe as të ndershme, por ato shërbejnë si një plebishit, i cili synon të konfirmojë mbështetjen e mbetur shumicë për presidentin dhe përmes kësaj, ligjshmërinë e tij.
Mbajtja e perceptimit se një shumicë relative e rusëve ende mbështet politikat e Putinit nuk është një arritje e lehtë, veçanërisht kur bëhet fjalë për partinë e tij, Rusinë e Bashkuar, sesa vetë Putinin.
Sondazhet e fundit kanë treguar se mbështetja për partinë në pushtet po bie – në disa sondazhe duke rënë deri në 27 përqind – duke sugjeruar se rrezikon të humbasë shumicën e saj kushtetuese në Duma.
Në fillim të këtij viti, Putini lëshoi një valë të paparë të shtypjes kundër opozitës të udhëhequr nga politikani i burgosur Aleksey Navalny, të cilin ekipi i tij dhe shumë komentues e lidhën drejtpërdrejt me fushatën zgjedhore.
E ndaluar nga pjesëmarrja në zgjedhje, lëvizja e Navalny po përqendron përpjekjet e saj në prishjen e Rusisë së Bashkuar duke mbështetur çdo kandidat të rastit që ka shanset më të mira për të fituar.
Kjo strategji është provuar efektive në zgjedhjet e kaluara lokale, kjo është arsyeja pse këtë herë rreth Kremlinit zgjodhi të veprojë në mënyrë preventive dhe të nxjerrë jashtë ligjit lëvizjen Navalny dhe të arrestojë shumë prej aktivistëve të saj në të gjithë vendin.
Ndërhyrja mund të ndihmojë Putinin për të shmangur sikletin në zgjedhje, por kontribuon në gërryerjen e mëtejshme të legjitimitetit të regjimit të tij në sytë e publikut rus.
Paralelisht, ai nisi gjithashtu një strategji të dukshëm të re për fushatën zgjedhore Rusia e Bashkuar.
Lista e kandidatëve të Rusisë së Bashkuar kryesohet nga dy pesha të rënda politike që personifikojnë pohimin e ri të Rusisë dhe konfrontimin e saj të përshkallëzuar me Perëndimin – Ministri i Mbrojtjes Sergej Shoygu dhe Ministri i Jashtëm Sergey Lavrov.
Zgjedhja e këtyre dy figurave është një tregues i strategjisë së mbijetesës së vetë Putinit.
Duke qenë në pushtet për 21 vjet, presidenti rus po përballet me një shoqëri që ka tejkaluar prirjen e saj për regjimin e tij shumicë.
Por bllokimi me Perëndimin ofron një rrugë të mundshme arratisjeje.
Shembujt e Iranit, Kubës dhe Koresë së Veriut vërtetojnë se asgjë nuk është më elastike sesa një regjim politik i përcaktuar nga institucioni Amerikan si një kërcënim.
Përmbajtja amerikane e një “regjimi armik” mund të zgjasë për më shumë se gjysmë shekulli, për kënaqësinë e diktatorëve që mund të fajësojnë çdo vështirësi të duruar nga populli i tyre në “agresionin Amerikan” dhe të justifikojnë shtypjen me nevojën për t’u mobilizuar kundër kërcënimit të perceptuar të SHBA.
Eshtë e panevojshme të thuhet, një rregullim i tillë u shërben grupeve të interesit dhe industrialistëve ushtarakë në SHBA, të cilët lulëzojnë në konflikt.
Sigurisht, Rusia, me një shoqëri të lidhur mirë dhe të informuar, nuk është Koreja e Veriut.
Por në mungesë të opsioneve të tjera, kjo strategji konfrontuese ndihet e vlefshme për t’u provuar dhe ka të ngjarë të lejojë regjimin të blejë edhe disa vjet para se të përballet me një nivel të zemërimit publik që nuk do të jetë në gjendje të përballojë.
Rreziku qëndron në rregullat e dramës politike që urdhërojnë që fjalët të ndiqen nga vepra – politika specifike të jashtme, ose më keq, veprim ushtarak – më afër datës së zgjedhjeve.
Kjo nuk është diçka që do të ndodhë, sepse oreksi për konfrontim të mëtejshëm me Perëndimin dhe fqinjët e menjëhershëm është aktualisht i ulët.
Por nëse Perëndimi ose Ukraina i sigurojnë Kremlinit një kunj të cilin propaganda e tij mund ta shndërrojë në një rrëfim të besueshëm të Rusisë që përballet me një kërcënim, sigurisht që do të shkonte për të.
Ushtrimi i lirisë së lundrimit të komunikuar në mënyrë të çuditshme i HMS Defender (natyra e tij e qëllimshme u konfirmua falë një grumbulli dokumentesh të lënë në një stacion autobusi në Kent) mbase i shërbeu këtij qëllimi, veçanërisht duke pasur parasysh kujtimet britanike të Luftës së Krimesë në shekullin e 19-të.
Por a ndihmojnë veprime të tilla për të zgjidhur konfliktin ushtarak të vazhdueshëm midis Rusisë dhe Ukrainës?
Një problem themelor me ri-pohimin e sovranitetit të Ukrainës mbi Krime është mungesa e entuziazmit për këtë perspektivë në mesin e popullatës në gadishull.
Nëse Ukraina ose aleatët e saj perëndimorë përpiqen të provojnë vendosmërinë e Putinit para zgjedhjeve, ai ka të ngjarë të humbasë mundësinë.
Përkthyer dhe përshtatur nga Al Jazeera/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Amerika e Para”, në stilin e Biden
“Ndihmat e Rusisë nuk na bëjnë punë!”
