Provokim apo përgatitje? Dhe për çfarë? Synimet e sakta që informojnë vendosjen në shkallë të gjerë të forcave ruse pranë kufirit lindor të Ukrainës mbeten të errëta.
Por duket gjithnjë e më e qartë se tensionet e nxitura nga Vladimir Putin në pranverë – kur ndodhi një ngritje e mëparshme ushtarake – ishin faza fillestare e një qasjeje të re dhe jo një episod i vetëm.
Pas pesë vitesh konflikt të ngrirë, duket se po ndodh një ‘shkrirje shqetësuese’.
Në prill, pasi kishte marshuar me dhjetëra mijëra trupa në kufirin ukrainas, Putin njoftoi një tërheqje të pjesshme, në ndihmë të Kievit dhe perëndimit.
Që atëherë doli se tërheqja ishte thjesht sipërfaqësore; trupat qëndruan në rajon dhe shumë tanke, raketa balistike dhe artileri të ndryshme mbeten në vend.
Ky pajisje tani plotësohet nga rreth 100,000 trupa në veri, jug dhe lindje të rajonit Donbass të Ukrainës, të kontrolluar nga separatistët pro-rusë që nga viti 2014.
Sekretari i përgjithshëm i NATO-s, Jens Stoltenberg, paralajmëroi Moskën këtë javë kundër “provokimeve të mëtejshme ose agresive veprime” kundër një fqinji dhe aleati të BE-së.
Sekretari amerikan i Shtetit, Antony Blinken, ka thënë se çdo agresion i tillë do të ishte një “gabim serioz”.
Por vendimi i të martës nga rregullatori gjerman i energjisë për të pezulluar përkohësisht certifikimin e gazsjellësit të diskutueshëm Nord Stream 2 i shton një tjetër dimension të paparashikueshëm një situate të paqëndrueshme.
Tubacioni, i cili do t’i lejojë Rusisë të anashkalojë Ukrainën kur transporton energji në Gjermani, shihet nga Kievi si një kërcënim për financat dhe sigurinë e tij.
Inteligjenca amerikane sugjeron një probabilitet të lartë të ndërhyrjes ushtarake ruse.
Një pushtim i drejtpërdrejtë do të përbënte një rrezik të madh gjeopolitik për të marrë nga Kremlini, pasi sanksionet e vendosura në 2014 vazhdojnë të jenë të forta.
Por është e qartë se Putin ka vendosur se është koha e duhur për të rritur ndjeshëm temperaturën në Donbass.
Presidenti ukrainas, Volodymyr Zelensky, i zgjedhur në vitin 2019, nuk është dëshmuar aq i përshtatshëm ndaj ndikimit dhe kërkesave ruse siç pritej, dhe Moska ka kritikuar akuzat për tradhti të ngritura kundër politikanit pro-rus dhe aleatit kryesor të Putinit, Viktor Medvedchuk.
Ngritja e ushtrisë rrit në masë të madhe shtrirjen e Kremlinit për të goditur në mënyrë bindëse dhe për të reaguar me shpejtësi ndaj provokimeve të supozuara.
Sugjerimi i Moskës se një sulm i fundit me dron në një zonë të kontrolluar nga separatistët mund të “destabilizojë situatën” ka të ngjarë të jetë një shije e gjërave që do të vijnë.
Pasi ka vendosur që negociatat e paqes në vdekje nuk i shërbejnë më qëllimit të saj kryesor për të ngacmuar Kievin dhe penguar marrëdhëniet e tij me BE-në dhe NATO-n, Moska duket se po zbaton një plan B shumë kërcënues.
Ngritja e ushtrisë përfaqëson kështu një përshkallëzim de fakto të një konflikti që, megjithëse vazhdon të marrë jetë njerëzish, ka mbetur relativisht statik që nga nënshkrimi i marrëveshjes Minsk II në 2015.
Perëndimi duhet t’ia bëjë të qartë Moskës se ngritja e mëtejshme do të bartin një kosto të konsiderueshme ekonomike në formën e sanksioneve të mëtejshme dhe prishin projektin Nord Stream 2.
Nga Bosnja në Bjellorusi, ndikimi i dhimbshëm i Putinit në sferën ish-sovjetike po thellohet.
Një solidaritet i fortë perëndimor me Kievin do të jetë i nevojshëm për të parandaluar rilindjen e të njëjtit në Ukrainë këtë dimër.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Diktatura e fundit në Evropë” nuk mund të lihet më në hije!
A e përballon dot Zelensky korrupsionin dhe luftën në lindje?
