Sot është 75-vjetori i çlirimit të kampit nazist të vdekjes Aushvic nga Ushtria e Kuqe Sovjetike, e përkujtuar që nga viti 2005, si Dita Ndërkombëtare e Kujtimit të Holokaustit.
“Kujtimi i krimeve është një përgjegjësi që nuk mbaron kurrë. Ajo i përket në mënyrë të pandashme vendit tonë, “tha kancelarja gjermane Angela Merkel gjatë një vizite të fundit në kamp, ku u vranë rreth një milion njerëz.
Nuk ka dyshim që Merkel ishte e sinqertë, por uroj që ajo të kishte vetëm një pjesë të së njëjtës ndjeshmëri për një grup tjetër të viktimave; qytetarët e Turqisë që vuajnë nën sundimin e hekurt të mikut të saj të mirë Presidentit Rexhep Tajip Erdogan.
Atje, qeveria e Merkel mban përgjegjësi indirekte përmes mbështetjes së saj për Erdogan, përmes marrëveshjeve të saj për armë, marrëdhënieve ekonomike dhe heshtjes së saj shurdhuese ndaj shkeljeve masive të të drejtave të njeriut.
Por këtu qëndron paradoksi i politikës gjermane ndaj Turqisë.
Gjermania, dhe Merkel në veçanti, e shohin Erdoganin si një faktor të stabilitetit, pavarësisht, ose falë, praktikave të tij të rënda dhe totalitare.
Megjithatë, për fat të keq, sa më shumë Merkel mbështet abuzimet e Erdoganit, aq më shumë qytetarë turq marrin rrugën e azilit jashtë vendit, dhe aq më shumë Ankaraja bëhet armiqësore jashtë vendit.
Abuzimet e Turqisë, brenda dhe jashtë vendit, janë rritur shumë që nga viti 2015, kur Merkel vizitoi Turqinë.
Kancelarja ka bërë 10 vizita në Turqi, duke vendosur një rekord midis politikanëve perëndimorë. Nga këto, vetëm tre u zhvilluan midis 2005 dhe 2014.
Vizita e saj e 18 tetorit 2015, menjëherë para zgjedhjeve të përgjithshme të 1 nëntorit, la një shije të hidhur. Vendi ishte i tronditur nga vrasjet me gjakftohtësi të kurdëve nga forcat e sigurisë dhe një varg sulmesh të Shtetit Islamik (ISIS.
Shumë në Turqi e konsideruan vizitën si një fyerje të rëndë. Sidoqoftë, Kancelarja nuk u ndal këtu.
Abuzimet e Turqisë jashtë vendit u bënë të dukshme ndërsa Merkel vazhdoi të vizitonte Turqinë, dhe duke ftuar gjithashtu Erdoganin në Gjermani.
Turqia u bë një nga shkaqet kryesore të migrimit masiv nga Siria pranë Rusisë.
Ndërkohë, ky i fundit u bë partneri kryesor i Erdoganit për sa i përket armëve, zhgënjimit.
Gjatë një konference për shtyp të premten, ndërsa Merkel paralajmëroi se Libia mund të bëhet një Siri e re, Erdogan tha me krenari që Turqia do të vazhdojë të sigurojë ndihmë ushtarake për qeverinë e Tripolit në formën e xhihadistëve sirianë dhe trainerëve ushtarakë turq, një shkelje e asaj që u ra dakord vetëm disa ditë më parë.
Me rastin e Ditës së Kujtimit të Holokaustit, më lejoni të citoj drejtorin e dokumentarit të vlerësuar Shoah (1985), Claude Lanzmann: “Polakët vazhduan të jetonin jetën e tyre gjatë gjenocidit. Ata dëgjuan se çfarë po ndodhte në Chelmno. Dhe, natyrisht, ata mund të nuhasnin erë të keqe. Të gjithë flisnin për erë të keqe të padurueshme. Ata po i mbanin mbyllur dritaret. Unë vazhdoja t’i pyesja ata: ‘çfarë bënit gjatë muajve të verës?’ ‘Ne vlonim brenda! ‘Ajo që më tronditi mua ishte që polakët mbeteshin vazhdimisht midis trillimeve dhe realitetit.”
As Erdogani dhe as miqtë e tij nuk kanë sensin e ironisë, aq më pak ndonjë sens humori, për të pasur mendime të dyta duke i ofruar mysafirëve të tyre një pasqyrë të punuar me ar, që na tregon shumë.
Përkthyer dhe përshtatur nga Ahval/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Erdogan ‘shuplakë’ Trumpit:Jemi të pavarur!
A do ta gjejë Turqia rrugën drejt Perëndimit?
Komplikimi i aleancave në Lindjen e Mesme
